بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال برزیل (بخش سوم)(سری 1)

20. کافو

هواداران میلان همیشه از کافو و پنج سال رویایی که این مدافع برزیلی در تیم ‌شان پشت سر گذاشته است، به نیکی یاد می‌ کنند. تا هنگامی که او در سال 2008 و در 38 سالگی با پیراهن روسونری از دنیای فوتبال خداحافظی کند، کافو توانسته بود شش جام ارزشمند با این تیم پرسابقۀ ایتالیایی کسب نماید و نامش را هر چه بیشتر در ویترین افتخارات میلان پررنگ نماید. مار اوانجلیستا دی مورایس ملقب به "کافو" متولد هفتم ژوئن 1970 در ایالت سائو پائولویِ کشور برزیل است و اکنون در مرز پنجاه سالگی قرار دارد. بسیاری او را یکی از بهترین مدافعان راست تاریخ فوتبال برزیل و دنیا به حساب می آورند. مدافعی که توانست همراه با سلسائو دو قهرمانی جهان در سال های 1994 و 2002 را به دست آورد. کافو فوتبال حرفه‌ای اش را از باشگاه سائو پائولو آغاز نمود و به مدت شش سال در این تیم به میدان رفت. در سال 1995 او به فوتبال اسپانیا و باشگاه ساراگوسا ملحق شد اما تنها یک نیم فصل در این تیم اسپانیایی دوام آورد و دوباره راهی کشورش برزیل و این‌ بار باشگاه پالمیراس شد.

او دو سال در پالمیراس بازی کرد تا در سال 1997 به باشگاه رم ایتالیا بپیوندد. او با رمی ‌ها توانست در فصل 01-2000 قهرمانی سری آ را به دست آورد و پس از شش فصل حضور در جالوروسی و انجام 217 بازی، این تیم را به مقصد میلان در 33 سالگی ترک نمود. اوج موفقیت‌های کافو در ردۀ باشگاهی با میلان رقم خورد جایی که او توانست همراه با روسونری و بازیکنان بزرگ آن زمان میلان یک جام لیگ قهرمانان اروپا، دو سوپرکاپ اروپا، یک قهرمانی سری آ، یک قهرمانی جام باشگاه های جهان و یک سوپرکاپ ایتالیا را به ‌دست آورد. در عرصۀ ملی کافو یکی از پرافتخارترین فوتبالیست ‌های برزیلی با دو قهرمانی جام جهانی و همچنین انجام 142 بازی در طول شانزده سال (1990 تا 2006) حضورش در تیم ملی فوتبال برزیل بوده است. کافو نه تنها عهده دار بیشترین سابقۀ بازی ملی در ترکیب برزیل بوده بلکه او در سه فینال متوالی جام های جهانی نیز حضور داشته است. جالب است بدانید که مجلۀ معتبر ورلد ساکر در سال 2013 نام کافو را در لیست بهترین تیم تاریخ فوتبال جهان جای داده است.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی کافو

قهرمانی مسابقات سری آ برزیل در سال 1991 به همراه تیم سائو پائولو

دو قهرمانی مسابقات کوپا لیبرتادورس در سال های 1992 و 1993 به همراه تیم سائو پائولو

قهرمانی در دو جام بین قاره‌ای در سال های 1992 و 1993 به همراه تیم سائو پائولو

قهرمانی در رقابت های برندگان جام یوفا در فصل 95-1994 به همراه تیم رئال ساراگوسا

قهرمانی مسابقات سری آ ایتالیا در فصل 01-2000 به همراه تیم رم

قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در فصل 07-2006 به همراه تیم میلان

قهرمانی مسابقات سری آ ایتالیا در فصل 04-2003 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی سوپرکاپ اروپا در سال های 2003 و 2007 به همراه تیم میلان

قهرمانی جام باشگاه های جهان در سال 2007 به همراه تیم میلان

قهرمانی مسابقات سوپرکاپ ایتالیا در سال 2004 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی جام‌های جهانی 1994 آمریکا و 2002 کره-ژاپن به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

دو قهرمانی مسابقات کوپا آمریکا در سال های 1997 و 1999 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

قهرمانی در جام کنفدراسیون ‌ها در سال 1997 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

بهترین بازیکن سال آمریکای جنوبی در سال 1994

حضور در جمع 100 فوتبالیست برتر تاریخ از نگاه پله

حضور در تیم منتخب (آل استار) یوفا در سال های 2004 و 2005

حضور در لیست بهترین تیم تاریخ فوتبال جهان از نگاه سایت معتبر ورلد ساکر در سال 2013

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه آاس رم

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان باشگاه میلان

19. ژالما سانتوس

دفاع راست افسانه‌ ای تاریخ فوتبال برزیل و جهان در کنار فرانتس بکن باوئر و فیلیپ لام تنها بازیکنانی به شمار می آیند که در سه جام جهانی مختلف، عضوی از تیم منتخب مسابقات بوده اند. ژالما سانتوس به همراه تیم ملی فوتبال برزیل در چهار جام جهانی حضور داشت که به همراه این تیم توانست در دو جام جهانی 1958 سوئد و 1962 شیلی به مقام قهرمانی برسد. ژالما سانتوس متولد 27 فوریه 1929 در ایالت سائو پائولویِ کشور برزیل است. سانتوس فوتبالش را از باشگاه پورتوگیسا آغاز کرد و پس از یازده سال بازی در این تیم راهی پالمیراس شد. مقصد بعدی و پایانی ژالما سانتوس در ردۀ باشگاهی، تیم اتلتیکو پارانائنزه بود که این مدافع محبوب برزیلی در سن 41 سالگی با پیراهن آن از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

سانتوس نه تنها در عرصۀ ملی بلکه در ردۀ باشگاهی فوتبال برزیل نیز یک اسطوره به شمار می‌آید و دیدار‌های باشگاهی او در فوتبال برزیل نزدیک به 1000 بازی قلمداد می‌گردد. از نظر بسیاری از صاحب نظران و مفسران فوتبال، ژالما سانتوس به نوعی برترین بازیکن تاریخ باشگاه پالمیراس نیز به حساب می آید. ژالما سانتوس به مدت شانزده سال (1952 تا 1968) در ترکیب تیم ملی برزیل خوش درخشید تا تعداد دیدار‌های ملی او در این مدت به 98 بازی برسد. مدافع راست اسطوره ای برزیلی ها در سه جام جهانی 1954 سوئیس، 1958 سوئد و 1962 شیلی در ترکیب منتخب (آل استار) قرار گرفته که در تاریخ فوتبال برزیل بی سابقه بوده است. این بازیکن اسطوره ‌ای فوتبال جهان سرانجام در تاریخ 23 جولای 2013 و در سن 84 سالگی چشم از جهان فروبست.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی ژالما سانتوس

دو قهرمانی لیگ ایالتی سائو پائولو در سال های 1952 و 1955 به همراه تیم پورتوگسا

سه قهرمانی سری آ برزیل در سال های 1960، 1967 و 1967 به همراه تیم پالمیراس

دو قهرمانی در جام‌های جهانی 1958 سوئد و 1962 شیلی به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

سه بار حضور در تیم منتخب (آل استار) جام‌های جهانی 1954 سوئیس، 1958 سوئد و 1962 شیلی

سه بار حضور در ترکیب تیم منتخب جهان در سال های 1962، 1963 و 1965 از نگاه مجله ورلد ساکر

حضور در جمع 100 فوتبالیست برتر تاریخ از نگاه پله

حضور در بین برترین‌های تاریخ جام‌های جهانی در سال 1994 از سوی فیفا

پنجاهمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال در قرن بیستم از نگاه فیفا

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل

. روبرتو کارلوس

اگر بخواهیم یکی از بهترین بک چپ های تاریخ فوتبال، که به قد كوتاه و شوت ‌های وحشتناکش معروف بود را معرفی نماییم، فقط نام یک فوتبالیست در اذهان تجسم پیدا می کند و آن هم کسی جز، روبرتو کارلوس ستاره پیشین تیم ملی فوتبال برزیل و باشگاه رئال نخواهد بود. روبرتو کارلوس را بسیاری با بازی های فوتبال 99 و شوت های مرگبار او در کودکی به یاد می آورند. آن وقت ها که فارغ از هر دغدغه ای در ترکیب برزیل یا منتخب جهان، حتما یکی از یارهای انتخابی ما باید کارلوس می بود. سرعت و قدرت ضربات پای چپ او به مانند دنیای واقعی، در این بازی خاطره ساز هم بی نظیر و مثال زدنی بود. اکثر قریب به اتفاق کسانی که برزیل را انتخاب می کردند، پس از تغییر در سیستم تیم، روبرتو کارلوس را از دفاع چپ به وینگر چپ انتقال می دادند. بدون شک وجود او در کنار رونالدو، شکست هر تیمی را رقم می زد. برخی دیگر کارلوس را به خاطر گل رویاییش به فرانسه و فابین بارتز در یک سال قبل از شروع جام جهانی فرانسه به یاد می آورند. شوتی که این احساس را به بیننده می داد که گویی یک نفر وسط راه توپ را با دست برداشته و در نقطه دلخواه دروازه بارتز قرار داده است. روبرتو کارلوس دا سیلوا روشا، متولد 10 آوریل 1973 در گراسا از توابع سائو پائولو برزیل است. کارلوس در خانواده ای فقیر دیده به جهان گشود؛ فقر مالی خانواده كارلوس باعث شد كه این بازیكن در دوران كودكی مجبور به كار كردن در مزرعه شود تا بتواند كمك خرج پدر و مادرش باشد. روبرتو معمولا پس از تمام شدن كار روزانه‌اش در مزرعه با سایر بچه های هم سن و سال خود فوتبال بازی می‌كرد.

پادشاه شوت زنی، فوتبال حرفه ای اش را از باشگاه یوینائو سائوخوآئو» در آراراس در منطقه سائوپائولو برزیل آغاز كرد و در سال 1992 در حالی كه تنها 19 سال سن داشت و باشگاهش هم تیم صاحب نامی در کشورش نبود، به اردوی تیم ملی برزیل دعوت شد. درخشش کارلوس جوان در رقابت های باشگاهی برزیل سبب شد تا با پیشنهاد اینتر وی رهسپار فوتبال اروپا شده و به درخشش خود این بار در خارج از مرزهای برزیل ادامه دهد. کارلوس فقط یک فصل در اینتر بازی کرد و در 34 بازی با پیراهن این تیم به میدان رفت و موفق به زدن 7 گل نیز شد. یکی از گل های خاطر ساز این مدافع برزیلی برای نراتزوری، مقابل ویچنزا بود که روبرتو کارلوس با یك ضربه ایستگاهی از فاصله 30 متری، دروازه‌ این تیم را فرو ریخت. روبرتو کارلوس در مصاحبه ای که در سال 2005 انجام داد، علت ترک اینتر را این گونه بیان می کند که روی هاجسون» سرمربی وقت اینتر از او انتظار داشت كه به عنوان مهاجم بازی كند، ولی او ترجیح می داد كه در پست دفاع چپ به بازی بپردازد. به همین دلیل نزد ماسیمو موراتی» مالك باشگاه اینتر رفت و او نیز گفت كه تنها راه حل ممكن برای روبرتو كارلوس، این است كه باشگاه را ترك كند. به همین سادگی اینتر یکی از بهترین دفاع چپ های تاریخ فوتبال را از دست داد و کارلوس 23 ساله برای ادامه فوتبالش، در سال 1996، راهی تیم رئال مادرید شد. کارلوس 11 فصل در رئال مادرید مشغول به بازی گشت و موفق به انجام 584 بازی رسمی (370 بازی در لالیگا) با پیراهن رئال مادرید شد و در این مسابقات نیز موفق به زدن 71 گل نیز شد. آمار 71 گل زده که از این تعداد 46 گل را نیز در لالیگا به ثمر رسانده بود، برای یک مدافع آماری خیره کننده به حساب می آید.

کارلوس بیشتر این گل ها را از روی ضربات ایستگاهی و شوت های محکم خود به ثمر می رساند که دروازه بانان تیم های مقابل در اکثر موارد، چاره ای جز تسلیم شدن در برابر شوت های وی نداشتند. یکی از گل های مهم این بازیکن که در خاطر هواداران رئال هم چنان باقی مانده است، گلی است که در سال 2003 با یک شوت محکم و با کمانه کردن به بازیکنان بارسلونا، به دروازه کاتالونیایی ها نشست و باعث شد، رئال برای اولین بار پس از دو دهه در یک ال کلاسیکوی خارج از خانه در لالیگا پیروز شود. در ژانویه سال 2006، کارلوس با انجام 330 اُمین بازی خود در لالیگا، ركورد بیشترین حضور یك بازیكن غیر اسپانیایی را در باشگاه رئال مادرید ثبت كرد. ركورد قبلی به آلفردو دی استفانو تعلق داشت كه 329 بار برای رئال در لالیگا به میدان رفته بود. روبرتو کارلوس پس از 11 سال بازی برای رئال مادرید و کسب 13 قهرمانی برای این تیم، در 19 ژوئن همان سال از رئال جدا شد و با باشگاه فنرباحچه تركیه قرارداد بست و راهی این كشور شد. کارلوس در 25 آگوست 2007 در دیدار فنرباحچه مقابل سیواسپور با یك ضربه سر شیرجه‌ای، نخستین گل خود را برای تیمش به ثمر رساند. این تنها سومین باری بود كه كارلوس در طول دوران حرفه‌ای خود، با ضربه سر موفق به گنی می‌ شد. در 2010 کارلوس مجددا رهسپار کشورش برزیل شد. پس از یک فصل بازی در كورینتیانس، این مدافع برزیلی با قراردادی به ارزش بیش از 10 میلیون یورو به تیم متمول آنژی ماخاچكالا روسیه پیوست. در آگوست 2012 روبرتو کارلوس کفش هایش را آویخت و اعلام بازنشستگی کرد. در عرصه ملی، روبرتو کارلوس به مانند رقابت های باشگاهی بازیکن بسیار پرافتخاری است به گونه ای که در سال 2002 به مقام قهرمانی جام جهانی و چهار سال قبل از آن نیز به مقام نایب قهرمانی جام جهانی در فرانسه دست یافته بود. این بازیکن در مجموع 125 بار پیراهن زرد رنگ تیم ملی برزیل را بر تن كرده و 11 گل ملی نیز به ثمر رسانده که یكی از زیباترین و به یادماندنی‌ترین گل ‌های وی گلی است كه در سال 1997 به همراه تیم ملی برزیل و با یک ضربۀ ایستگاهی شگفت انگیز وارد دروازه فرانسه كرد.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی روبرتو کارلوس

دو قهرمانی سری آ برزیل در سال های 1993 و 1994 به همراه تیم پالمیراس

دو قهرمانی جام حذفی برزیل در سال های 1993 و 1994 به همراه تیم پالمیراس

قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سه فصل 98-1997، 2000-1999 و 02-2001 به همراه تیم رئال مادرید

قهرمانی در رقابت های لالیگا در چهار فصل 97-1996، 01-2000، 03-2002 و 07-2006 به همراه تیم رئال مادرید

قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال های 1997، 2001 و 2003 به همراه تیم رئال مادرید

قهرمانی در سوپرجام اروپا در سال 2002 به همراه تیم رئال مادرید

قهرمانی در جام بین قاره ای در سال های 1998 و 2002 به همراه تیم رئال مادرید

دو قهرمانی سوپرکاپ ترکیه در سال های 2007 و 2009 به همراه تیم فنرباحچه

قهرمانی در جام جهانی 2002 کره و ژاپن به همراه تیم ملی برزیل

نایب قهرمانی در جام جهانی 1998 فرانسه به همراه تیم ملی برزیل

قهرمانی در رقابت های کوپا آمریکا در سال های 1997 و 1999 به همراه تیم ملی برزیل

قهرمانی در جام کنفدراسیون ها در سال 1997 به همراه تیم ملی برزیل

قرارگیری در ترکیب تیم منتخب جام جهانی 1998 و 2002

کسب عنوان بهترین مدافع اروپا در سال 2002

قرارگیری در تیم منتخب اروپا در سال های 2002 و 2003

نفر دوم توپ طلای سال 2002

قرارگیری در فهرست فیفا 100 توسط پله

17. کارلوس آلبرتو تورس

وقتی از کاپیتان در فوتبال برزیل صحبت به میان می آید، ناخودآگاه تمام اذهان متوجه یک فوتبالیست خاص می شود. بازیکنی که پیشرو نسل جدیدی از مدافعان کناری زمان خود بود و همواره خونسرد و ظریف بازی می کرد. شادی گل کارلوس آلبرتو پس از به ثمر رساندن گل چهارم برزیل مقابل ایتالیا هنوز هم یکی از صحنه های به یاد ماندنی تاریخ جام های جهانی به حساب می آید. او به عنوان یک کاپیتان و بالاتر از آن به عنوان یک رهبر، نقش بسزایی در کسب سومین قهرمانی جهان سلسائو در مکزییتی داشت. کارلوس آلبرتو تورس متولد هفدهم جولای 1944 در ریودوژانیرویِ برزیل است. او که قابلیت بازی در مرکز و همچنین کناره های خط دفاعی را داشت، فوتبال حرفه ایش را از باشگاه فلومیننزه آغاز نمود. پس از سه فصل بازی در فلومیننزه او در 22 سالگی به سانتوس ملحق شد تا هشت سال از عمر فوتبالی اش را در این باشگاه مطرح فوتبال برزیل سپری نماید. فلومیننزه، فلامینگو، نیویورک کاسموس و کالیفرنیا سورف دیگر باشگاه هایی بودند که کارلوس آلبرتو سابقۀ بازی در آن ها را داشت.

این مدافع ارزشمند در سال 1982 و در حالی که کم کم وارد 38 سالگی خود می شد با پیراهن نیویورک کاسموس از دنیای بازیگری در مستطیل سبز خداحافظی نمود. او که یکی از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال به انتخاب فیفا است، در عرصۀ ملی نیز سوابق و افتخارات فراوانی با طلایی پوشان کسب کرده است. کارلوس آلبرتو به مدت سیزده سال (1964 تا 1977) پیراهن برزیل را در 53 بازی بر تن داشت که در این مدت او موفق به زدن سه گل نیز شده است. در ژانویه 2013 و یک سال پیش از شروع مسابقات جام جهانی 2014 او به همراه پنج فوتبالیست مشهور برزیلی دیگر به نام های رونالدو نازاریو، به به تو، ماریو زاگالو، آماردیلو و مارتا به عنوان سفیران برزیل در جام جهانی که میزبانی آن را برعهده گرفته بودند، انتخاب گردید. سرانجام این فوتبالیست شهیر برزیلی در تاریخ 25 اکتبر 2016 به علت ایست قلبی در سن 72 سالگی دیده از جهان فروبست.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی کارلوس آلبرتو

سه قهرمانی در سال های 1964، 1975 و 1976 به همراه تیم فلومیننزه

قهرمانی در رقابت های باشگاهی آمریکای جنوبی در سال 1968 به همراه تیم سانتوس

چهار قهرمانی در رقابت های پائولیستا در سال های 1967، 1968، 1969 و 1973 به همراه تیم سانتوس

چهار قهرمانی NASL در سال های 1977، 1978، 1980 و 1982 به همراه تیم نیویورک کاسموس

قهرمانی جام جهانی 1970 مکزیک به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

حضور در تیم منتخب (آل استار) جام جهانی 1970 مکزیک

حضور در تیم منتخب بهترین بازیکنان قرن بیستم میلادی به انتخاب فیفا در سال 1998

حضور در بین 100 فوتبالیست برتر تاریخ فوتبال جهان

حضور در تالار مشاهیر بازیکنان ملی فوتبال جهان به انتخاب فیفا

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل

16. سوکراتس

علاقه مندان به فوتبال، سوکراتس را همیشه با آن سربند معروفش به خاطر می آورند. فوتبالیستی که هیچ چیز برایش از دموکراسی و تحقق آزادی های اجتماعی مهم تر و والاتر نبود؛ حتی پراهمیت تر از توپ گرد و ورزشی به نام فوتبال. سوکراتس در خانواده ای ثروتمند در بِلِم پارایِ برزیل به دنیا آمد و با پشتوانۀ خانواده اش در کنار فوتبال، توانست مدارج علمی را هم پشت گذاشته و تبدیل به "دکتر سوکراتس" شود. برزیل هر اندازه در دهۀ 80 میلادی تیمی دوست داشتنی و جذاب در داخل مستطیل سبز بود به همان اندازه در خارج از زمین و در عرصۀ ت شکل و شمایل زشتی را از خود به دنیا معرفی کرده بود. در آن دوران دیکتاتوری در کشورهای آمریکای جنوبی و به خصوص برزیل بیداد می کرد و تنها کسی که مقابل دیکتاتور آن زمان برزیل یعنی ژائو گولارت ایستاده بود، دکتر سوکراتس بود.

سوکراتس با حضور شش سالۀ خود در کورینتیانس و موفقیت های بزرگی که با این تیم باشگاهی کشور برزیل کسب کرد، توانسته بود وجهۀ مردمی بالایی را به دست آورد و این همان چیزی بود که لرزه بر تن آقای دیکتاتور می انداخت. او با الگو گرفتن از شخصیت های انقلابی بزرگی همچون چه گوارا و فیدل کاسترو به نوعی در متمول ترین تیم باشگاهی آن سال های فوتبال برزیل، دموکراسی به راه انداخته بود. از فعالیت های ی و اجتماعی سوکراتس بگذریم او به همان اندازه نیز فوتبالیستی گن و باتکنیک در فوتبال برزیل و جهان شناخته می شود. در 19 سالگی فوتبالش را از باشگاه بوتافوگو شروع کرد و در مدت پنج سال حضورش در این تیم توانست در 99 بازی 35 گل به ثمر برساند. در کورینتیانس همان گونه که اشاره شد دوران بسیار موفقی را گذراند و پس از شش سال بازی برای این تیم راهی فوتبال اروپا و باشگاه فیورنتینا شد.

او در اروپا و به دلیل مشکلات فزاینده ای که کشورش برزیل با آن درگیر بود، بیشتر از یکسال دوام نیاورد و پس از آن با حضور در تیم هایی چون فلامینگو، سانتوس و بوتافوگو به فوتبال حرفه ای اش در 35 سالگی خاتمه داد. هافبک هجومی 192 سانتی متری طلایی پوشان به مدت هفت سال (1979 تا 1986) پیراهن برزیل را در میادین مختلف بر تن نمود تا با انجام 60 بازی و 22 گل زده، فوتبالیستی تاثیرگذار در دهۀ 80 سلسائو به حساب آید. تصاویر خاطره انگیزی که از سوکراتس در تیم ملی برزیل نقش بسته به رقابت های دو جام جهانی 1982 اسپانیا و 1986 مکزیک باز می‌گردد؛ جایی که او بازوبند کاپیتانی برزیل را بر بازو بست اما دو گل زیبای او و فالکائو به دینو زوف نیز نتوانستند مانع شکست طلایی پوشان مقابل ایتالیا و هت تریک فوتبالیستی چون پائولو روسی شود. چهار سال بعد باز هم یک تیم آبی پوش اروپایی مانع دست یابی دکتر و فوتبالیست های برزیلی در کسب جام شدند.

در یکی از زیباترین دیدارهای تاریخ جام های جهانی، برزیل و فرانسه در مرحلۀ یک چهارم نهایی به مصاف یکدیگر رفتند که در آن بازی و پس از اینکه دو تیم در وقت های عادی به تساوی 1-1 رسیدند، این دورخیز کم سوکراتس در نواختن ضربۀ پنالتی بود که آرزوهای برزیل را بر باد داد تا پلاتینی و هم تیمی هایش بتوانند به جمع چهار تیم برتر جام صعود نمایند. هنگامی که سوکراتس در سن 57 سالگی در سائو پائولو به علت مصرف بیش از حد دخانیات درگذشت، مردم سرزمین قهوه تشییع جنازۀ باشکوهی را در غم فقدان او برپا کردند. برزیلی ها دکتر سوکراتس را نه فقط برای بازی ها و گل های دیدنی اش با کورینتیانس و تیم ملی بلکه برای تلاش های شبانه روزی او برای تحقق دموکراسی به یاد می آورند. تلاش هایی که باعث شد تا برزیلِ دهۀ هشتاد و نود میلادی به سرآمد کشورهای آمریکای جنوبی در این زمینه تبدیل گردد.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی سوکراتس

سه قهرمانی در سال های 1979، 1982 و 1983 به همراه تیم کورینتیانس

قهرمانی در سال 1986 به همراه تیم فلامینگو

نایب قهرمانی در رقابت های کوپا آمریکا در سال 1983 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

حضور در لیست فیفا 100 از سوی پله

شصت و یکمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال در قرن بیستم میلادی از سوی مجلۀ ورلد ساکر

حضور در تیم منتخب فیفا در سال 1982

بهترین فوتبالیست رقابت های جام آمریکای جنوبی در سال 1983

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل

15. نیلتون سانتوس

نیلتون سانتوس از آن دست بازیکنانی بود که اوج دوران فوتبالش در عرصۀ ملی تازه از سی سالگی اش شروع شده بود. او در چهارمین دهه از عمرش به نوعی موتور فوتبالی اش تازه روشن گشته و در 33 سالگی و سپس در 37 سالگی با تیم ملی برزیل، فاتح دو جام جهانی 1958 و 1962 شد. از نیلتون سانتوس به عنوان یکی از برترین مدافعان چپ تاریخ فوتبال یاد می کنند و بسیاری در برزیل معتقدند که او حتی از روبرتو کارلوس نیز بهتر بوده است. نیلتون دوس سانتوس متولد شانزدهم می 1925 در ریودوژانیرو برزیل است. سانتوس در چهار جام جهانی 1950، 1954، 1958 و 1962 حاضر بود و در 15 بازی در این رقابت ها، 11 پیروزی، 3 تساوی و 1 شکست به دست آورد و یک بار نیز موفق به گشودن دروازۀ حریفان در این تورنمنت مهم شده است. تنها شکست سانتوس در جام های جهانی به فینال برزیل مقابل اروگوئه در جام جهانی 1950 برمی‌گردد که سپیدپوشان برزیلی با شکست برابر این تیم دستشان از رسیدن به جام در ماراکانا کوتاه ماند. این مدافع شهیر برزیلی به دلیل دانش فراوانش از ورزش فوتبال و اسرار بازی به "دائرة المعارف" مشهور شد.

او در هر دو زمینه دفاع و حمله یک بازیکن کلاس جهانی بود و از تکنیک بسیار خوبی نیز برخوردار بود. نیلتون سانتوس از معدود بازیکنان تک باشگاهی فوتبال برزیل به حساب می آید که تمام عمر شانزده سالۀ خود در مستطیل سبز را در تیم بوتافوگو گذراند. او با 723 بازی و زدن 11 گل، رکوردار بازی در بوتافوگو و یکی از بهترین بازیکنان تاریخ این باشگاه قلمداد می گردد. مجسمۀ او در سال 2009 در بخش غربی استادیوم این تیم نصب گردیده است. در عرصۀ ملی نیلتون سانتوس سابقۀ حضور سیزده ساله (1949 تا 1962) داشته و در این مدت او 75 بار پیراهن برزیل را در میادین مختلف بر تن نموده است. دیدار فینال جام جهانی 1958 مقابل سوئد که نیلتون سانتوس یکی از بهترین عملکردهای خود را به نمایش گذاشت و در کنار پله و گارینشا جزو بهترین بازیکنان زمین بود، از جمله بازی های تاثیرگذار او در جام های جهانی به حساب می آید. سانتوس جملۀ جالبی در مقایسه فوتبال آن سال ها با فوتبال مدرن امروزی داشته و می گوید:

من به بازیکنان امروزی بابت پولی که می گیرند، هرگز غبطه نمی خورم. بلکه حسرتم به خاطر آزادی آن ها در نفوذ کردن به سمت دروازه حریف است.

این اسطورۀ فقید فوتبال برزیل و جهان که در سال های آخر عمرش به بیماری آایمر هم گرفتار شده بود، سرانجام در تاریخ 27 نوامبر 2013 و در سن 88 سالگی به دلیل عفونت ریه در شهر زادگاهش درگذشت.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی نیلتون سانتوس

چهار قهرمانی در سال های 1948، 1957، 1961 و 1962 به همراه تیم بوتافوگو

دو قهرمانی جام های جهانی 1958 سوئد و 1962 شیلی به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

نایب قهرمانی جام جهانی 1950 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

قهرمانی رقابت های آمریکای جنوبی در سال 1949 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

قهرمانی رقابت های پان‌آمریکن در سال 1952 به همراه تیم ملی فوتبال برزیل

حضور در تیم منتخب (آل استار) جام جهانی 1958 سوئد

حضور در تیم منتخب جهان در سال های 1960 و 1961 از سوی مجلۀ ورلد ساکر

حضور در تیم منتخب قرن بیستم میلادی از سوی فیفا در سال 1998

حضور در لیست فیفا 100 از سوی پله

کسب جایزۀ Golden Foot در سال 2009 به عنوان یکی از اساطیر فوتبال جهان

نهمین بازیکن برتر تاریخ فوتبال برزیل در قرن بیستم میلادی از سوی فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال جهان

حضور در تالار مشاهیر و بزرگان فوتبال برزیل

مژده..............................................................مژده

طرح ستاره؛ وقتی یک کشور هستند، هیچ غیرممکنی وجود ندارد(اختصاصی جام جهانی 2018 روسیه بخش 789)

رسمی؛ صلاح بازی با اروگوئه را از دست داد(اختصاصی جام جهانی 2018 روسیه بخش 788)